Κείμενο Λυκούργου Χατζάκου για διάλογο

Σύντροφοι,

  Είμαι βέβαιος, ότι κανείς, δεν είχε ποτέ διανοηθεί, ότι θα ερχόταν η στιγμή κατά την οποία, θα συζητούμε, υπό αυτές τις συνθήκες. Με το ΠΑΣΟΚ ηττημένο εκλογικά, κατά κράτος και τον Προοδευτικό Χώρο συρρικνούμενο· την Προοδευτική Παράταξη προ των πυλών στρατηγική ήττας. Αυτό, είναι γεγονός και ουδείς κομψός ή επίχρυσος φραστικός ελιγμός δεν μπορεί να ανατρέψει. Η πραγματικότητα, δεν καλύπτεται από λεκτικές θωπείες«πατριωτικού» περιεχομένου ούτε και ωφελούν οι βαυκαλισμοί.
Όμως σύντροφοι, η παρουσία μας δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας πνευματικής ή συναισθηματικής αναπηρίας. Δεν είμαστε σήμερα εδώ γιατί υπάρχει ανάγκη παρηγορητικής θεραπείας. Όλοι μας διαθέτουμε μια ιστορία, μια διαδρομή στα δημόσια πράγματα, μια πορεία αγώνων και πολιτικής δράσης μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειαζόμαστε συναισθηματικό «μασάζ», ούτε υποκύπτουμε στην πίεση και την κατάθλιψη. Είμαστε εδώ, γιατί έχουμε απόλυτη πίστη στις επιλογές μας· δεν βρισκόμαστε εδώ τυχαία! Συνεχίζουμε ως ενεργοί πολίτες τοποθετημένοι ιδεολογικά στον κεντροαριστερό, στον προοδευτικό χώρο, με πλήρη συνείδηση. Είμαστε πεπεισμένοι, ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ο πολιτικός φορέας που εξέφρασε σε όλη την μέχρι σήμερα διαδρομή του, με υπευθυνότητα, την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, την δημοκρατική και κυβερνώσα αριστερά και απαιτείται να υπάρχει ως συντεταγμένη δύναμη.

Δεν είμαστε αερικά ούτε εξωραΐζουμε. Γνωρίζουμε πως πρέπει να βρούμε λύσεις προοπτικής για την Παράταξη και προκειμένου να είναι επιτυχής η προσπάθεια αυτή, να δίνει αποτελέσματα σε βάθος χρόνου και διάρκεια,  είναι πρωτίστως ανάγκη να αναγνώσουμε την κατάσταση στις πραγματικές διαστάσεις, να αναλύσουμε τις αιτίες της ήττας –όχι ως «αγανακτισμένος όχλος» που επιζητά να ρίψει τον λίθο του αναθέματος-, αλλά,ως πολιτικά στελέχη (γιατί όλοι υποχρεούμεθα πλέον, εκ των πραγμάτων, να λειτουργούμε παράλληλα και ως μέλη και ως στελέχη), που αναλύουν τα δεδομένα και δημιουργούν πολιτικές· ως Πολίτες που αντιλαμβάνονται την συμμετοχή τους στα κοινά ως την τιμή να φροντίζουν τους ανθρώπους και που ανιδιοτελώς επένδυσαν σημαντικά κομμάτια της ζωής τους και αρνούνται να εγκαταλείψουν την ιστορική τους διαδρομή γιατί απλά, δεν εκχωρούν τον κόπο, τους αγώνες, τις αξίες τους. Αυτά δεν ηττώνται!
 
Σύντροφοι,

   Είναι γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ έχει, εν πολλές αμαρτίες, περιπέσει. Κυβερνητισμός, αλαζονική συμπεριφορά στελεχών,εξουσιομανία και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να προσθέσει, ήταν υπαρκτά και έπαιξαν τον ρόλο τους στην οξείδωση –όχι από την νοτιά των ανθρώπων, αλλά από την δηλητηριώδη λαγνεία της εξουσίας-, που υπέστη ο οργανισμός του ΠΑΣΟΚ, όλα αυτά τα χρόνια της μακράς πολιτικής του κυριαρχίας. Κυρίως, όμως, δύο είναι οι βασικοί λόγοι της φθίνουσας πορείας. Πρώτον ότι το κόμμα αυτό, το Κίνημα που άλλαξε την χώρα, δημιούργησε όρους κοινωνικής συνοχής και προόδου -αφού διεύρυνε την νομιμοποιητική βάση της δημοκρατίας, φέροντας την μεγάλη πλειοψηφία των ηττημένων του εμφυλίου στο προσκήνιο-, έπαψε να συζητά.Εγκλωβίστηκε σε μια πρακτική «εγκεφαλικής» λειτουργίας μηχανισμών ηγεσίας και κυβερνητικών στελεχών και αντί για ζώσες λειτουργικές οργανώσεις που οδήγησαν στον θρίαμβο του Οκτώβρη το 1981, έφτιαξε στρατούς βασσάλων και υπηκόων. Στην κριτική που θα δεχόσουν, δεν έπαιζε ρόλο αν ήσουν φιλελεύθερος,σοσιαλδημοκράτης ή τροτσκιστής. Δεν είχε σημασία τι έλεγες, αλλά σε τίνος«στρατό» ήσουν ενταγμένος. Δεν είχε σημασία τι έλεγες, αλλά που ήσουν εντεταγμένος. Αν ήσουν του Βαγγέλη, του Γιώργου, του Κώστα, του Χρήστου, της Άννας. Η όλη κατάσταση υποδήλωνε αποσύνθεση, έκπτωση της πολιτικής λειτουργίας και ανάδειξη της ιδιοτελούς σκοπιμότητας και της κατ’ ουσίαν διακοσμητικής παρουσίας. Το ΠΑΣΟΚ, περιθωριοποίησε τα μέλη του! Έτσι, όταν χρειάσθηκε να τα έχει και να υπερασπισθεί την πολιτική του, πολύ απλώς, δεν υπήρχε κανείς…

Σταματώ, εδώ, την παράθεση αιτίων, αν και θα συνεχισθεί, φοβούμαι, επί μακρόν και στο σημείο αυτό, θέλω να καταθέσω τις προσωπικές μου σκέψεις,σχετικά με την πολιτική πρόταση, την οποία κρίνω πως πρέπει να επεξεργασθεί και να διατυπώσει ένας πολιτικός οργανισμός που θέλει να εκφράζει την κεντροαριστερά.

     Πριν όμως, πρέπει να επισημάνω ότι διάφοροι νεόκοποι «αγωνιστές» προβάλλουν ως αγανακτισμένοι προστάτες του λαού, θα έπρεπε να είναι πιο σεμνοί και μαζεμένοι. Ειδικά εκείνοι που είχαν και την ευθύνη διαχείρισης των πραγμάτων σε κόμμα και Κυβέρνηση.

Η μεγάλη κοινωνική συμμαχία που συγκροτήθηκε με τον Α. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, διεύρυνε την νομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και οδήγησε στην πολιτική κυριαρχία της κεντροαριστεράς –όσο και αν κάποιοι «εξ αριστερών»,ισχυρίζονται τα αντίθετα. Το 1990, επήλθε η ρήξη. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις από αριστερά συμμαχίες του –όχι με αποκλειστική του ευθύνη- και έμεινε ο μοναδικός πολιτικός φορέας έκφρασης της μεταρρυθμιστικής αριστεράς, της αριστεράς που απέρριπτε τον ολοκληρωτισμό και συνέπλεε με την ευρωπαϊκή ομόλογό της.

Παρά την «απομόνωση» που κάποιοι θέλησαν να επιβάλλουν, άντλησε δυνάμεις και συνέχισε στην υλοποίηση του εκσυγχρονιστικού εγχειρήματος. Όμως, κάπου εκεί, μεταξύ 1987 και 1990, είχε εγκαταλειφθεί η εσωτερική πολιτική διεργασία, καθιστώντας ανέφικτη την ενεργό συμμετοχή μελών και συνεπώς την αναγκαία παραγωγή νέων στελεχών, συγκροτημένων ιδεολογικά και πολιτικά, ζυμωμένων στην πολιτική δράση.Αποτέλεσμα η σημερινή «δημογραφική» αποψίλωσή, για την οποία, δεν ευθύνεται αποκλειστικά η δημοσιονομική κρίση· επ’ αυτού, δεν πρέπει να λησμονείται το γεγονός ότι παρά το πρώτο μνημόνιο και τα συνακόλουθα μέτρα, το ΠΑΣΟΚ κατήγαγε συντριπτική νίκη έναντι πάντων το2010, στις εκλογές για την Αυτοδιοίκηση. Επομένως, υπήρχε η δυνατότητα να διατηρηθεί σημαντικό τμήμα της πολιτικής δύναμης του Κινήματος, αν φυσικά, είχαμε προβεί στην πραγματοποίηση ριζικών αλλαγών και θεσμικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες θα διαμόρφωναν μια νέα, σύγχρονη λειτουργία του κόμματος και του πολιτικού συστήματος· αν δεν αφήναμε την διαχείριση των κομματικών ζητημάτων και των κρισίμων κυβερνητικών επιλογών σε πολιτικούς λιμοκοντόρους και ανίκανους τύπους που έμαθαν την πολιτική σε δοκιμαστικό σωλήνα· αν δεν είχε ασελγήσει η ηγετική ομάδα στην θεσμικότητα του χώρου, ιδιαίτερα κατά την στιγμή όπου έπρεπε σε αυτήν την θεσμικότητα να στραφεί. Υπάρχουν ευθύνες. Ευθύνες συλλογικές, αλλά και προσωπικές. Όμως, δεν πρέπει αυτή την ώρα, να μετατραπεί η οργανωμένη –όση απομένει- μάζα του Κινήματος σε όχλο. Δεν προσφέρει σε τίποτε να γίνει η απόδοσή ευθυνών προτεραιότητά μας. Στην κατάλληλη διαδικασία και χρόνο, υποχρεούμεθα να τις αποδώσουμε. Προτεραιότητά μας πρέπει να είναι η επεξεργασία και η διατύπωση προς την κοινωνία μιας καθαρής νέας πολιτικής. Σήμερα, είμαστε τρίτο κόμμα (με πτωτικές τάσεις). Είμαστε αντιπολίτευση. Δεν προσφέρει θετικά η ανακύκλωση της γκρίνιας και του θρήνου. Παράλληλα, η προσχηματική ενότητα, δεν μπορεί να είναι πλέον το χαλί που κρύβουμε τα σκουπίδια μας. Η λειτουργική ενότητα προϋποθέτει κοινό στόχο και κοινή ιδεολογική-πολιτική πλατφόρμα. Και ο στόχος δεν μπορεί να είναι η εξουσία ως αυτοσκοπός. Το μόνο προνόμιο της εξουσίας είναι η ευθύνη!

Δεν πρωτοτυπώ αν επαναλάβω την διαπίστωση, συναφώς με την απώλεια –και όχι αδίκως-, της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Όμως, ο προοδευτικός χώρος της κεντροαριστεράς, έπρεπε να έχει, ήδη, διατυπώσει ουσιαστική πρόταση για την λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Πρόταση η οποία θα στόχευε στην ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πολιτών· πρόταση, η οποία,  θα προσφέρει πειστικές, ειλικρινείς απαντήσεις και πραγματικές λύσεις στα προβλήματα. Η διαφάνεια, η ειλικρινής και αποτελεσματική διαδικασία, είναι όροι για την δημοκρατική λειτουργία των πολιτικών σχηματισμών και προϋπόθεση για την εκ νέου νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Τούτο αποτρέπει την βία και τον λαϊκισμό είτε εκ δεξιών είτε εξ ευωνύμων.

Όμως, τα γενόμενα ουκ απογίγνονται. Είναι επιβεβλημένη η εγρήγορση και η επιστράτευση κάθε διαθέσιμης μονάδας· η προσέγγιση κάθε φίλου και συντρόφου, κάθε ενεργού και ενδιαφερόμενου πολίτη, στην προσπάθεια επανόδου στην πολιτική διεργασία (όχι εκείνη των κλειστών γραφειοκρατικών σχημάτων, αλλά της κοινωνίας). Έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος· και τούτο αντανακλά στην απώλεια πολύτιμων δυνάμεων. Πρέπει άμεσα, να διατυπωθεί συνολική πρόταση για την χώρα, τα εθνικά της θέματα, την ανάπτυξη, την κατάκτηση μιας αναβαθμισμένης λειτουργικής ποιότητας στους θεσμούς, η οποία θα συμβαδίζει με την αντίστοιχη Ευρωπαϊκή. Σε αυτό το πεδίο, πρέπει να επεξεργαστούμε αφ’ ενός, την έργω ανασυγκρότηση του Προοδευτικού Χώρου και αφ’ ετέρου, την ουσιαστική πρότασή μας για την επανάκτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Στην περίοδο κρίσης, ανεδείχθησαν τα ελλείμματα δημοκρατίας και παρά το ότι ευθύνη φέρουμε όλοι, πολιτικό σύστημα δεν υφίσταται χωρίς πολίτες, είναι καθήκον των πολιτικών δυνάμεων να διατυπώσουν θέσεις και προτάσεις σχετικά με την θεσμική θωράκιση των δημοκρατικών λειτουργιών και της δημόσιας ζωής.


Α. Για την δημιουργία ενός Ανοικτού, Δημοκρατικού και Συμμετοχικού κόμματος: Τα τελευταία χρόνια, οι οργανώσεις και τα μέλη απαξιώθηκαν, υποτιμήθηκαν μπήκαν στο περιθώριο. Αυτό παγίωσε την αίσθηση πως η πολιτική δεν αφορά τους πολίτες.Επομένως η ιδιότητα του μέλους γινόταν ελκυστική ή για κάποιους γραφικούς ή για κάποιους «ανηκέστως εθισμένους» ή υπηκόους μηχανισμών ή για όσους προσέβλεπαν στην εξυπηρέτηση ιδιοτελών και χυδαίων σκοπιμοτήτων. Μέλη με πολιτική παιδεία,πολιτική σκέψη και πρόταση, δεν είχαν –επιεικώς- προτεραιότητα στις αναζητήσεις. Η «βουλευτικοποίηση» που ακολούθησε την απαξίωση των κομματικών πολιτικών οργάνων και η «προεδροποίηση» του κόμματος από το 2004 και μετά,επέτεινε τα φαινόμενα παρακμής. Η ταχεία και ουσιαστική αποκατάσταση της κομματικής θεσμικότητας και της πολιτικής διεργασίας, προβάλλει σήμερα, ως sine qua non όρος για την επανεκκίνηση της πολιτικής λειτουργίας και αυτής, της ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ. Θεμελιώδης συνθήκη για αυτό είναι η αποκατάσταση της έννοιας και του ρόλου των μελών και των οργανώσεων. Με καθαρές, σαφείς θέσεις. Σε συνεχή και ουσιαστική διαβούλευση με τους πολίτες και σε επικοινωνία με την παγκόσμια κοινωνία. Με εσωτερικό διάλογο και δημοκρατική κατοχύρωση των αποφάσεων. Κάθε μέλος πρέπει να έχει την δυνατότητα συμβολής στην διαμόρφωση των πολιτικών επιλογών και στον έλεγχο των αποφάσεων της ηγεσίας, μέσα από πραγματικά δημοκρατικές, πολιτικές, συντεταγμένες διαδικασίες. Στους πολιτικούς σχηματισμούς προοδευτικής κατεύθυνσης, δεν είναι η Κοινοβουλευτική Ομάδα, εκείνη που κυρίαρχα και μονοπωλιακά αποφασίζει, αλλά τα πολιτικά όργανα, στα οποία εκφράζεται το σύνολο των μελών του και λειτουργούν ως όργανα αναπνοής του. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να γίνει ένα συμπαγές πολιτικό σώμα.

     Η ανάγκη αυτή καθίσταται ζωτικής σημασίας καθώς οι πολίτες έχουν εγκαταλειφθεί μεταξύ ενός θρασύτατου και κενού περιεχομένου «αριστεροειδούς» λαϊκισμού, που εκφράζεται από τον μικρομέγαλο ΣΥΡΙΖΑ και της παρανοϊκής αθλιότητας των φασιστοειδών της Χ.Α. Δίχως να εξομοιώνονται οι δύο πολιτικοί αυτοί χώροι, ακολουθούν κοινή τακτική. Εκμεταλλεύονται χρόνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας και της δημόσιας διοίκησης και απευθύνονται στην ανασφάλεια και τα πλέον ταπεινά ανθρώπινα ένστικτα,καλλιεργούν τον φόβο και οδηγούν σε καταστροφικές επιλογές.


Β. Η διατύπωση προτάσεων για την ανάκτηση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος απαιτεί επεξεργασία νέων κανόνων που θα πειθαρχούν στην αντικειμενική λειτουργία του πολιτικού συστήματος και θα διαμορφώνουν μία νέα, διαφορετική και έντιμη σχέση πολιτικής και Δικαίου: Ο φασισμός, η ακραία συμπεριφορά, η απαξίωση της δημοκρατικής πολιτειακής συγκρότησης,δεν εξορκίζεται με αφορισμούς. Είναι αδιανόητο οι υπεύθυνες δυνάμεις της κεντροαριστεράς να μην έχουν επεξεργασμένη πρόταση για την ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών και των θεσμών κοινωνικού ελέγχου. Αν η οικονομική πολιτική είναι σε αδρές γραμμές συνδιαμορφούμενη με τους εταίρους και τους δανειστές-και συνεπώς η δυνατότητα εξαγγελιών περιορισμένη-, σε κάθε περίπτωση,οφείλουμε να διαμορφώσουμε το θεσμικό περιβάλλον της επομένης ημέρας. Αυτό,μεταξύ άλλων, συνεπάγεται:

1.   Αποκατάσταση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος:

Στην καθιέρωση της έννοιας του δημοσίου συμφέροντος, έχουμε αποτύχει.Δημόσιο συμφέρον δεν νοείται το άθροισμα των ιδιωτικών ή συντεχνιακών τέτοιων.Έτσι συνέβη! Στο διάστημα της πολιτικής ηγεμονίας του ΠΑΣΟΚ, αθροίζονταν τα συμφέροντα ομάδων που προσέβλεπαν μόνο στην εξυπηρέτηση της συντεχνιακής ιδιοτέλειάς τους. Αυτό οδήγησε στην πολυθρύλητη πελατειακή σχέση και καθιστούσε τους πολιτικούς ευάλωτους, στον εκβιασμό. Το δημόσιο συμφέρον δεν αθροίζει αλλά συναιρεί και συγκρούεται με τα ιδιωτικά, όπου χρειάζεται. Δεν χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την απόδοση προνομίων. Η πρακτική αυτή, συνέργησε στην απώλεια αξιοπιστίας και κύρους των κρατικών θεσμών. Οι συντεχνιακές ομάδες δεν μπορεί να εκβιάζουν την κοινωνία, δεν μπορεί να υποτιμάται η ευημερία και απρόσκοπτη πρόσβαση των πολλών σε αγαθά χάριν της εξυπηρέτησης των όποιων αιτημάτων των λίγων. Ανάπτυξη αίσθησης συλλογικής ευθύνης και προσπάθεια επίτευξης κοινών ωφελειών, είναι τα στοιχεία που οριοθετούν την έννοια του δημοσίου συμφέροντος.

Η αποκατάσταση της παρανόησης στην έννοια «δημόσιο συμφέρον», πρέπει να είναι προτεραιότητα στην διατύπωση του νέου αφηγήματος.


2.   Πρόταση νέου εκλογικού νόμου που θα λειτουργεί αποτρεπτικά στην απώλεια επικοινωνίας μεταξύ αιρετού και εκλογέως. Ποια είναι άραγε η επαφή –και συνακολούθως ο κοινωνικός έλεγχος- μεταξύ βουλευτή και ψηφοφόρου σε μια εκλογική περιφέρεια όπως η Β΄ Αθήνας; Ποιο είναι το κόστος μιας προεκλογικής εκστρατείας σε μια τέτοια περιφέρεια; Πώς ελέγχονται οι δαπάνες και πώς οριοθετούνται; Προφανώς,προεκλογικές ανάγκες που προκύπτουν από τέτοιας έκτασης περιφέρειες, ρίχνουν τους υποψηφίους βορά στα νύχια συμφερόντων και εκείνων που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Δεν κατηγορώ, ούτε θεωρώ εκ προοιμίου αρνητικό τον ρόλο των μέσων, αλλά, μια θεσμικά ορθή λειτουργία δεν το επιτρέπει. Η σχέση πολιτικής και χρήματος,πρέπει να είναι καθαρή, διαφανής και οριοθετημένη.


3.   Την κατοχύρωση της δημοκρατικής λειτουργίας των κομμάτων, θεσμικά με ειδικό νόμο. Τα κόμματα, είναι οι φορείς της κοινωνίας των πολιτών οι οποίοι διαμεσολαβούν μεταξύ κοινωνίας και κράτους. Ως τέτοιοι, σαφώς και έχουν απόλυτο δικαίωμα στην καταστατική αυτονομία τους. Όμως, μέχρι το όριο της Συνταγματικότητας. Ως θεσμοί είναι αυτόνομοι, όχι όμως Συνταγματικά αδιάφοροι. Το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, περιλαμβάνει την κρίση των λειτουργιών που άπτονται της Συνταγματικά κατοχυρωμένης διαδικασίας. Στην χώρα μας, δεν μπορεί να επικρατεί στο σημείο αυτό η αυθαιρεσία των εκάστοτε πολιτικών αρχηγών και να επιβάλλεται η θέληση ολιγομελών ομάδων, γύρω από τις εκάστοτε ηγεσίες, δίχως κανέναν έλεγχο.Δημοκρατία δεν σημαίνει αυθαιρεσία. Οι πλειοψηφίες είναι ρευστή υπόθεση και εξαρτώνται από συγκυρίες. Η ισχυροποίηση της θεσμικότητας, είναι η μόνη ασπίδα προστασίας και διασφάλισης της συνέπειας και της συνέχειας σε αξίες και αρχές.Συνεπώς, η άσκηση του δικαιώματος προσφυγής και η κρίση αυτής από την Δικαιοσύνη είναι η στοιχειώδης δυνατότητα που πρέπει να υπάρχει ως τελευταίο μέσο θεραπείας αδίκων ή εσφαλμένων επιλογών.


4.   Επιλογή και αξιολόγηση υποψηφίων: Σε συνάρτηση με το ανωτέρω εδάφιο, είναι και η θεσμοθέτηση μιας πραγματικά αξιοκρατικής, δημοκρατικής πολιτικής διαδικασίας επιλογής και ανάδειξης υποψηφίων για τα δημόσια αξιώματα (βουλευτές, δήμαρχοι κ.λπ.), αλλά και για τις θέσεις κομματικής ευθύνης. Οι επιλογές που εξυπηρετούν, αποκλειστικά, τις διαθέσεις και τις επιθυμίες των ηγετικών ομάδων, δεν προσφέρουν πάντοτε τις καλύτερες λύσεις. Η υποταγή στην κρίση και κυριαρχία των εσωκομματικών ηγεμονικών μηχανισμών, αποστερεί την δυνατότητα αξιοποίησης ικανών στελεχών ή υποτάσσει την ελεύθερη σκέψη τους. Επιβάλλεται η απελευθέρωση και αξιοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων του πολιτικού χώρου μας και η θεσμική θωράκιση των διαδικασιών. Η ελληνική κοινωνία απαιτεί από εμάς προτάσεις των ικανότερων και αξιότερων.


5.   Διατύπωση πρότασης και σχεδίου ανάπτυξης:

     Είναι δική μας ευθύνη η διατύπωση μιας ουσιαστικής σαφούς και επεξεργασμένης προτάσεως για την ανάπτυξη. Οι αόριστες γενικόλογες και ασαφείς ευχές και φραστικές διατυπώσεις δίχως παρουσίαση σχεδίου και βημάτων δεν πείθουν, πλέον. Πρέπει ψύχραιμα και ταχέως να παρουσιάσουμε στους πολίτες την δική μας πρόταση προσδιορίζοντας ποια θα είναι η κινητήρια βιομηχανία, ποιοι θα είναι οι κλάδοι που μπορεί και χρειάζεται να αναπτυχθούν γύρω από αυτήν και ποια θα είναι η περιφερειακή-γεωγραφική κατανομή των παραγωγικών μονάδων. Στην χώρα σήμερα, ποσοστό μεγαλύτερο από το 60% του πληθυσμού κατοικεί στην Αθήνα. Αυτή η πραγματικότητα δεν επιτρέπει καμία παραγωγική δυνατότητα να αναπτυχθεί. Πρέπει να δώσουμε προτάσεις λύσεων.

     Ταυτοχρόνως διαγράφεται επιτακτική η ανάγκη αλλαγής του Διοικητικού Συστήματος καθώς το σημερινό αποτελεί ένα σκουριασμένο εργαλείο, αναστολή κάθε δημιουργικής ή μεταρρυθμιστικής προσπάθειας και απόπειρας αλλαγών. Ένα Κράτος με την κεντρική κυβέρνηση να έχει άνω των 20.000αρμοδιοτήτων, δεν μπορεί να αφήσει έδαφος σε δημιουργικές δυνάμεις να αναπτύξουν πρωτοβουλίες ή και απλώς, έτσω, να αναδειχθούν


Σύντροφοι,

Σήμερα, με την συνέργεια και ενθάρρυνση κύκλων της Εκκλησίας –την οποία,απαραδέκτως πώς, επί 20 και πλέον χρόνια, αντί να βάλουμε στην θέση της,τρέχαμε ξοπίσω της- και με την ανοχή, αν όχι παρότρυνση, αστυνομικών υπαλλήλων(γιατί την τελευταία περίοδο διακυβέρνησης χάθηκε κάθε έλεγχος στο Σώμα), οι άνθρωποι στις λαϊκές γειτονιές και όχι μόνον, ακουμπάνε στις «πλάτες» που τείνουν λούμπεν φασιστοειδή και στην απελπισία τους ενισχύουν την πιο σκοτεινή και βρωμερή πλευρά του συστήματος που επιτυγχάνει να εμφανίζεται ως«αντισυστεμική».

Πρέπει να αντιληφθούμε ότι στις γειτονιές της Αθηναϊκής Περιφέρειας, στις γειτονιές του Πειραιά: την Δραπετσώνα, το Κερατσίνι, το Περιστέρι, υπάρχουν άνθρωποι. Άνθρωποι που τα βράδια δαγκώνουν το μαξιλάρι τους γιατί αδυνατούν να καλύψουν ανάγκες των παιδιών τους. Ότι υπάρχουν νέοι που δακρύζουν από οργή,λέγοντας «γαμώ το, κάπως αλλιώς θα έπρεπε να είναι…». Πρέπει αυτούς να συναντήσουμε.Πρέπει με αυτούς πρώτα να ανατάξουμε την σχέση εμπιστοσύνης.

     Ο αγώνας σήμερα για την ουσιαστική επίτευξη μιας Δίκαιης Κοινωνίας είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε αναγκαίος και σκληρός.Όχι όμως, ως εύηχο σύνθημα. Δίκαιη Κοινωνία, δεν σημαίνει κοινωνία πλειοψηφίας ή Κοινωνία Αρίστων. Σημαίνει Κοινωνία Όλων! Σε μία δίκαιη κοινωνία, δεν υπάρχει αποθήκευση ανθρώπων ή άνθρωποι καταδικασμένοι να ζουν στο γκρίζο περιθώριο της ζωής. Δεν υπάρχει ισοπεδωτική αντίληψη και όρια προς τα επάνω. Η Δίκαιη κοινωνία, δημιουργεί συνθήκες για την μέγιστη αξιοποίηση των ικανών, εργατικών και χαρισματικών προσωπικοτήτων, δίνει ευκαιρίες σε όλους να αναπτύξουν την δημιουργικότητα και την δυνατότητά τους, αλλά εγγυάται και διασφαλίζει την αξιοπρέπεια όλων.


Σύντροφοι,

     Ακόμη και αν αυτά ή άλλες πληρέστερες απόψεις και προτάσεις πραγματοποιηθούν στην αρτιότερη εκδοχή τους, είναι βέβαιο ότι έχουμε μπροστά μας αρκετά «χρόνια χλωμά και αδύναμα, μέσα στην γάζα». Αλλά,«τα γραμμάρια της ευτυχίας» θα είναι για εμάς η αποκατάσταση της πολιτικής μας αξιοπρέπειας. Θα περάσουν χρόνοι πολλοί, μέχρι να μπορέσουμε να επιστρέψουμε στην θέση που διεκδικούμε και αντιστοιχεί στον ιδεολογικό-πολιτικό μας χώρο.Όμως, η δικαίωση είναι μπροστά.

Αφήνουμε το ΠΑΣΟΚ του σήμερα, φυλάσσοντας στην ψυχή μας τα όσα μεγάλα και ωραία μας προσέφερε και προσβλέπουμε στο ΠΑΣΟΚ της νέας ημέρας. Ένας κύκλος έκλεισε. Χρέος μας η δημιουργία του επόμενου. Με επίγνωση της σύγχρονης πραγματικότητας και ρεαλισμό. Όμως, δεν αφαιρούμε το όνειρο! Δεν καταργούμε και δεν υποθηκεύουμε τα όνειρά μας. Καταργούμε τις ψευδαισθήσεις και την παθητική, μεταφυσική καρτερία.

Δίνουμε στα όνειρα τα όπλα για να πάρουν εκδίκηση.

Αθήνα Οκτώβριος 2012

λυκούργος Π. Χατζάκος